22 112 05 67
22 112 05 67
Język ormiański, znany także jako język armeński należy do dużej rodziny językowej, jaką jest rodzina języków indoeuropejskich. Na całym świecie językiem ormiańskim posługuje się około 6 milionów osób. Obecnie używany jest przede wszystkim w Armenii i Republice Dolnego Karabachu, gdzie jest oficjalnym językiem urzędowym, występuje też w Gruzji, Iranie, Libanie, Rosji i innych krajach, gdzie występują ormiańskie mniejszości narodowe. Język ormiański jako jeden z nielicznych nie jest językiem jednolitym, ponieważ dzieli się na dwie standaryzowane formy literackie, a są to dialekt wschodnioormiański i zachodnioormiański.
Dialekt wschodnioormiański powstał na terenach niegdyś należących do carskiej Rosji, obejmujących m.in. Erywań. Fonetyka w dialekcie wschodnioormiańskim rozróżnia dwa rodzaje głosek bezdźwięcznych tj. zwarte i zwarto-szczelinowe. Pierwsze są wymawiane jak w polskim alfabecie np. p, t, k. Drugie natomiast wymawiane są jak w języku angielskim, z tzw. przydechem, który jest rodzajem artykulacji tylnojęzykowej lub krtaniowej przed nagłosem samogłoskowym. Dialekt zachodnioormiański zaś powstał na terenie należącym niegdyś do Imperium Osmańskiego i obecnie posługuje się nim znaczna liczba emigrantów armeńskich przebywających w krajach głównie arabskich, ale też we Francji, Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. W dialekcie tym Ormianie większy nacisk kładą nie na fonetykę, tylko na wymowę, inaczej akcentują słowa, co może prowadzić do nieporozumień.
W języku ormiańskim pojawia się także odmiana grabar, która nazywana jest ormiańskim klasycznym. Jest wykorzystywana do prowadzenia liturgii w Apolsolskim Kościele Ormiańskim. Dla lingwistów studiowanie tej odmiany jest cenne, gdyż może posłużyć do odtwarzania języka praindoeuropejskiego.
Ormiański posiada swój własny alfabet. Składa się on z 39 liter, czyli ma znacznie więcej liter niż alfabet polski. W pierwotnej wersji alfabet ormiański składał się z 36 liter, ostatnie trzy litery zostały włączone do tego alfabetu między X a XII wiekiem.
O wyjątkowości języka ormiańskiego świadczą także znaki interpunkcyjne, które znacząco różnią się od tych, które występują w języku polskim. Na końcu zdania Armeńczycy stawiają nie kropkę, lecz dwukropek, po którym od razu zaczyna się nowe zdanie wielką literą. I odwrotnie, gdy chcą postawić dwukropek używają w tym celu kropki. Co ciekawe w ormiańskim nie używa się znaku pytającego ,,?" , zamiast tego używa się znaku ,, ՞ " i stawia się go po ostatniej sylabie słowa pytającego. W ormiańskim również nie można spotkać wykrzyknika, natomiast pojawia się znak ,, ՜ ", który zawsze stawia się nad ostatnią samogłoską ostatniej sylaby zdania wykrzyknikowego. Odmienność języka ormiańskiego polega również na tym, że każdej literze przyporządkowana jest cyfra, dlatego też przy użyciu liter z alfabetu ormiańskiego można zapisać całe daty.
Język ormiański jest bardzo trudnym językiem do opanowania dla osób, które nigdy nie miały z nim styczności. Jest na tyle niepowtarzalny, że ciężko jest znaleźć w nim europejskie odpowiedniki, czy to w alfabecie, czy w słownictwie. Jednak na pewno jest to język oryginalny w wymowie, piękny w brzmieniu i rzadko spotykany szczególnie w Europie. W całej Polsce jest dość liczna diaspora ormiańska, dlatego też kilkanaście lat temu uruchomiono szkółki polsko – ormiańskie, które funkcjonują po dziś dzień i gdzie można nauczyć się języka, poznać kulturę i obyczaje Armenii, do czego serdecznie zapraszamy. Naukę języka ormiańskiego polecamy ludziom posiadającym nieskazitelny słuch. Oczywiście nikogo nie zniechęcamy, natomiast prosimy o przygotowanie ucha m.in. na trzy rodzaje litery "t", dwa rodzaje "p" czy "k".